Gabrijel Garsija Markes bio je kolumbijski romanopisac, pisac kratkih priča, scenarista i novinar. Širom Latinske Amerike bio je poznat jednostavno kao Gabo ili Gabito.
Markes se smatra jednim od najznačajnijih autora 20. veka, posebno na španskom jeziku, a za svoj izuzetan dar dobio je 1972. godine Međunarodnu nagradu za književnost u Nojštatu i Nobelovu nagradu za književnost 1982. godine.
Ovaj izuzetno plodonosan pisac nikada nije završio pravni fakultet koji je studirao, već se odlučioza samostalno obrazovanje i karijeru u novinarstvu, tokom koje nikada nije pokazivao nikakve inhibicije prilikom kritike kolumbijske i spoljne politike.
Pa iako je počeo kao novinar i napisao mnoga priznata dela i kratke priče, najpoznatiji je po svojim romanima, kao što su Sto godina samoće (1967), Hronika najavljene smrti (1981) i Ljubav u doba kolere (1985).
Njegova dela su postigla značajno priznanje kritike i širok komercijalni uspeh, pre svega zbog popularizacije književnog stila poznatog kao magični realizam, koji koristi magične elemente i događaje u inače običnim i realističnim situacijama. Neka od njegovih dela smeštena su u izmišljeno selo Makondo (uglavnom inspirisano njegovim rodnim mestom, Aracataca), a većina njih istražuje temu samoće.
Nakon smrti najprevođenijeg pisca na španskom jeziku, u aprilu 2014, Huan Manuel Santos, predsednik Kolumbije, nazvao ga je Gabriela Garsiju Markesa “najvećim Kolumbijcem koji je ikada živeo”.
Pored dva sina Rodriga i Gonzalesa koji dobio sa svojom surpugom Mercedes Barča Pardo, iza književnog genija ostala su i njegova master dela i mudre reči, a mi prenosimo samo njihov mali segment.
(Ona.rs)
